Noc

Zanurzam się w półmrok. Taka kraina ze snu, gdzie żaden kształt nie jest zdefiniowany, żadna rzecz nie jest określona. Plamy szarości w szarości. Gdzieś pode mną jest dno, gdzieś nade mną jest powierzchnia. Obadam w dół przechodząc z szarości w mrok.
Z mojej ręki tryska snop światła. I oto rzeczy odzyskują swe kształty. Wyłania się kamieniste, schodzące tarasami w głąb dno. I ryby. Mnóstwo ryb zawieszonych nieruchomo w przestrzeni. Zakłócam ich nocny spoczynek. Światło mojej latarki uwalnia z mroku kolejne kształty. Korale, skałki, gąbki. Szczególnie te ostatnie po oświetleniu ukazują całe piękno, pusząc się ostrymi, intensywnymi barwami. Szkarłat, żółć, pomarańcz, wydobyte z mroku na kilka sekund. Wszędzie mnóstwo życia. Kraby dźwigają na grzbietach domki najróżniejszych kształtów i barw, podążając naprzód w sobie tylko znanym celu. Wężowidła obejmują się wzajemnie wąskimi mackami. Ośmiornica, którą właśnie wyłowiłem z ciemności na znak protestu przeciw zakłóceniu prywatności przybiera się w ostrą, czarno nakrapianą czerwień. Najwyraźniej przerwałem jej kolację, spomiędzy macek widzę fragmenty jakiegoś pechowego skorupiaka.
Schodzę głębiej i nagle, zwabione światłem latarki pojawia się ławica kalmarów. Przypominają duchy, półprzezroczyste, mieniące się purpurą i granatem, o zwiewnych płetwach. Stado frajerów. W moim przypadku mają szczęście, nie zrobię im krzywdy. Ale każdy z rybaków wabi je tak samo, świecąc nad siecią. Pewnie spotkam je jeszcze w jednej z okolicznych restauracji.
Patrzę na komputer i ze zdziwieniem stwierdzam, że kończy się mój czas w tym miejscu. Najwyraźniej ciemność i ciśnienie jakoś zniekształcają czasoprzestrzeń. Czas się wynurzyć.
(autor: Mikołaj Wróbel)