Nurkowanie pod lodem to sport dla nurków z doświadczeniem. Wymaga opanowania, gdyż wynurzyć się można tylko w jednym niewielkim miejscu – przez przerębel.
Pod lodem spaceruję jak nietoperz – opowiada Marcin Sikorski, dyrektor sprzedaży GTS Polska, firmy dostarczającej usługi internetowe i telekomunikacyjne klientom korporacyjnym. – Chodzę do góry nogami po warstwie lodu o grubości pięćdziesięciu centymetrów.
Takich atrakcji można doświadczać podczas nurkowań podlodowych w polskich jeziorach, np. Hańczy, Wigrach, Białym i Świętajno na Pojezierzu Mazurskim. – Przez pierwsze pięć minut nawet nie myślę o schodzeniu głębiej. Bawię się wydychanym z automatu oddechowego powietrzem, które w wodzie zachowuje się jak rtęć na powierzchni: można je przeganiać palcem, łączyć z sobą, gonić i łapać pod samą warstwą lodu – mówi Sikorski. Dodaje, że to dopiero początek atrakcji. Schodzenie w głąb wody też dostarcza niezwykłych wrażeń.
Trzeba czuć respekt i przestrzegać zasad
A wszystko za sprawą przejrzystości wody zimą. Hańcza jest wtedy klarowna nawet do 25 metrów (latem widoczność wynosi około 7 metrów).
Amatorzy zejść podlodowych zachwycają się także fantastycznie układającymi się promieniami słonecznymi rozpraszanymi na powierzchni lodu i niezwykłą ciszą.
– Tam panuje niczym niezmącony spokój, cisza, cisza i jeszcze raz cisza – mówi Krzysztof Kiljan, właściciel firmy budowlanej Pojedynek, który nurkuje od sześciu lat, a pod lodem od roku.
Nurkowanie podlodowe kojarzy się na pierwszy rzut oka ze sportem ekstremalnym, niebezpiecznym i trudnym. Dzięki specjalnym rygorom bezpieczeństwa i asekuracji ryzyko wypadku nie jest jednak większe niż wtedy, gdy dotyczy nurów klasycznych.
– Pod lód schodzi się zawsze parami. Każdy z nurkujących przytwierdzony jest do liny, którą na powierzchni kontroluje para asekurująca, dodatkowo na górze powinien być także ratownik – opowiada Marcin Madej, dyrektor generalny Novel Proffesional Services Polska, schodzący zimą pod lód od czterech lat. Dodatkowo każdą linę wkręca się do lodu specjalną śrubą. Poza tym standardem są zawsze dwa niezależne źródła powietrza (dwie butle, tzw. twinset), podwójne automaty doprowadzające powietrze oraz kołowrotek i śruba lodowa służące do samoratownictwa.
Najtrudniejszą sprawą w nurkowaniu pod lodem jest klaustrofobia.
– Podczas tradycyjnego nurkowania wiem, że zawsze w każdym miejscu mogę się wynurzyć – mówi Robert Mazurek, dyrektor finansowy DM Initiative. W nurkowaniu podlodowym to już nie jest takie proste.
– Pamiętam swój pierwszy podlodowy nur. Schodziłem w jednej z ostatnich par, oczekiwanie dodatkowo potęgowało zdenerwowanie – wspomina Dariusz Kuś, chirurg pracujący w jednym z warszawskich centrów medycznych. – Kiedy zanurkowałem, poczułem się jak w zaklinowanej ciemnej windzie i gdyby nie spokój oraz opanowanie doświadczonego partnera, pewnie od razu bym zrezygnował.
Nurkowanie zimą nie jest namiastką kolorowych, ciepłych nurkowań. Jest jedną z kilku odmian tej zabawy.
– Wrażenia są jedyne w swoim rodzaju – przekonuje Robert Mazurek. Twierdzi, że ani w Egipcie, ani w Meksyku nie udałoby mu się doświadczyć tego, co spotkało go w marcu w Wigrach: jezioro było wielką kakofonią rozmarzającego lodu – budziło się z zimowego snu.
O nurkowaniu podlodowym mogą zacząć myśleć osoby, które mają już zaliczony podstawowy kurs dla nurków. W praktyce oznacza to, że zaliczyli 10 zejść, w tym jedno nocne. Konieczne jest także ukończenie specjalistycznego kursu nurkowania podlodowego.
(autor: Jakub Pulchny) artykuł z http://profit.bankier.pl/artykuly/artykul.html?art_id=173&czesc=1&numer=03/12
