Sunrise

Ósma rano. Uśmiech maluje się na twarzy, gdy ten poranek gasi emocje i napełnia spokojem. O tej porze panuje zupełna cisza, nocna bryza już zgasła, a dzienne wiatry nie zdążyły jeszcze wtargnąć nad zatokę. Nad wodą panuje atmosfera leniwego zadowolenia. Słońce jest jeszcze dość nisko nad pasmem gór zamykających wodę od wschodu. Dopiero zaczyna nagrzewać wychłodzoną nocą ziemię. High low. Gdy patrzę na wschód widzę mgłę unoszącą się ze zboczy, odrywającą się od powierzchni morza. Układa się w eteryczne tarasy, pomiędzy którymi przemykają srebrne promienie porannego światła. Woda, nieruchoma, połyskliwa i mroczna, zdaje się być zupełnie gładka. Słońce jednak wychwytuje najdrobniejsze zmarszczki znacząc je diamentowymi błyskami.. Garść klejnotów rozsypanych na aksamicie.
Ulotne błyski
Klejnoty wabią mój wzrok
Lecz nigdy ich nie posiądę
Obracam głowę ku zachodowi i widzę ostro znaczoną kratę cieni na wzniesieniach zamykających zatokę. Niskie, kamienne mury wyznaczają ostrą symetrię tej strony świata.
Miarowy pomruk silnika przenosi się drganiami na moją dłoń, gdy siedząc na burcie pontonu tnę tę aksamitną wodę. Lekki powiew pieści moją twarz, a ja uśmiecham się, szczerząc zęby ku słońcu, wiedząc już, że ten dzień będzie dobrym. (autor: Mikołaj Wróbel)